Als laatste artikel in de reeks Taiji meesters in TQT, het Taijiquan en Qigong Tijdschrift, krijgen jullie niet één maar twee meesters voorgeschoteld. De Wu's (uitgesproken met de 2e toon, licht stijgend, en niet met de derde toon, eerst dalend en dan stijgend, zoals bij Wu Yuxiang) waren geen Han-Chinezen maar wel Manchu's, het noordelijke volk dat de Ming-dynastie in 1644 onder de voet had gelopen. Zij behoorden tot de keizerlijke garde en kregen les van Yang Luchan en zijn zoon Yang Banhou. Daaruit ontstond een sterke relatie tussen de beide families. Uiteindelijk evolueerde de taijiquan van de Wu's tot een aparte stijl.

Een vrij onbekende meester in de geschiedenis van taijiquan is Wu Yuxiang. Nochtans heeft deze man, samen met zijn twee broers,  een niet te onderschatten rol gespeeld in de ontwikkeling van taiji. Zonder hem zou Yang Luchan het nooit zover geschopt hebben, was zijn kunst nooit doorgedrongen tot de elite in Beijing en zouden wij nu waarschijnlijk niet eens weten wat taijiquan juist inhield. Er zou overigens ook geen Wu-, Wuu- of Sunstijl bestaan. Hoe dit komt en welk rol Wu Yuxiang hier juist in speelde kunnen jullie lezen in nummer 14 van TQT, het Taijiquan en Qigong Tijdschrift.

In nummer 12 van TQT, het Taijiquan en Qigong Tijdschrift, schreef ik over een minder bekende taiji meester, Dong Yingjie (in Wade Giles schrijfwijze: Tung Ying Chieh). Dong leerde eerste de echte oude Yangstijl van Li Zengkui maar omstreeks 1926 werd hij een leerling van Yang Chengfu in Beijing. Toen Yang naar Shanghai verhuisde en van daaruit naar vele steden in het zuiden van China trok was Dong één van de leerlingen die hem volgde en bijstond in zijn lessen.

Nummer 11 van TQT, het Taijiquan en Qigong Tijdschrift, was wel een belangrijk nummer voor mij. Naast het interview dat Connie van mij afnam werd in de reeks Taiji meesters ook de biografie gepubliceerd die ik schreef over Zhao Bin, de achter-achterneef van Yang Chengfu en ook de vader van mijn eigen leraar traditionele Yangstijl, Zhao Youbin.

Zhao Bin was een belangrijke officier in het leger van de Chinese Volksrepubliek en vervulde na de oprichting ervan een belangrijke rol in het departement financiën van Xi'an. Maar zijn passie was steeds taijiquan geweest.

In het tiende nummer van TQT, het Taijiquan en Qigong Tijdschrift, neem ik na een nummer onderbreking, de draad terug op met de reeks taiji meesters en een biografie van Zheng Manqing. Deze iconische figuur was een van de eerste Chinezen die vrijuit taijiquan onderwees aan buitenlanders. De setting is New York en op een paar jaar tijd heeft Zheng, of de professor zoals hij vaak genoemd wordt, een hele schare volgelingen. 

Chen Fake was de beste krijgskunstenaar uit het Chen dorp, Chenjiagou, in de periode na de val van het Chinese keizerrijk. In die tijd waren de inwoners van Chenjiagou vooral bezig met overleven en de Chen familie handelde in geneeskrachtige kruiden die ook naar Beijing werden uitgevoerd. Daar groeide de populariteit van taijiquan zienderogen en de mensen wisten dat de oorsprong van de taijiquan die zij kenden (Yangstijl een een prille Wustijl) in Chenjiagou lag.