Deel 2 van mijn reeks over de oude taijiquan meesters in TQT, het Taijiquan en Qigong Tijdschrift, gaat over Sun Lutang. Deze man was bijzonder getalenteerd en was een meester in bagua en xingyi voor hij in contact kwam met taijiquan. Dat contact was overigens te wijten aan puur toeval, een ontmoeting met een andere meester die plots ziek geworden was en door Sun werd verzorgd. Zonder dit toeval was er nooit sprake geweest van Sun stijl en had Sun Lutang nooit de werken geschreven die de reputatie van taijiquan als krijgskunst vestigden.

Tijdens het Taiji-festival in Utrecht in 2013 ontmoette ik Dirk Jan en Connie, de twee redacteuren van TQT, het Taijiquan en Qigong Tijdschrift, en ik engageerde mij om voor TQT een reeks te schrijven over de grote taiji-meesters. Ik zag het als een perfect excuus mijn interesse in de geschiedenis van taijiquan nog wat aan te wakkeren. Ik beschik over heel wat bronmateriaal, het interessantste deel ervan in het Chinees en dus zou het een hele uitdaging worden om dit ook te gebruiken en zo misschien wat nieuwe elementen te kunnen aanbrengen.

Voor het derde nummer van TQT, het Taijiquan en Qigong Tijdschrift, stuurde ik een artikel in over de geschiedenis van taijiquan. Het hele mythische verhaal over het ontstaan van taiji ergens in de bergen onder de daoïstische monniken kon mij nooit echt boeien. Mooi verhaal, dat wel, maar zo onwaarschijnlijk. Van daaruit groeide mijn persoonlijke interesse voor de geschiedenis van taijiquan en vooral voor de vele imaginaire zijwegen die sommigen aan deze geschiedenis hadden toegevoegd.

In dit artikel ga ik dieper in op een paar van de meer hekele punten en ik maak daarbij gebruik van de doctoraatsthesis van Zhang Gehao (Invented Tradition and Translated Practices: The Career of Tai Chi in China and the West).

In dit boek legt Zheng Man Qing in een begrijpelijke taal de basisprincipes van taijiquan uit. Het boek is heel toegankelijk maar doet toch wat verouderd aan. In 13 essays beschrijft de professor zijn eigen inzichten in taijiquan. Daarnaast besteedt hij ook aandacht aan een aantal mondelinge onderrichtingen van zijn meester Yang Chengfu en geeft hij ook commentaren op de klassieke taijiquan teksten.

Zheng Manqing is ongetwijfeld een goede taijiquan beoefenaar geweest die ook taijiquan als kunst binnen de chinese cultuur kon plaatsen. Hij was ook goed geïntroduceerd in de inner-circle van de leerlingen van Yang Chengfu, vooral zijn relatie met Cheng Weiming was zeer goed. Zheng Manqing zou ook een van de ghostwriters geweest zijn van "Complete Book of the Essence and Application of Taijiquan" het boek van Yang Chengfu uit 1934.

De moderne Yangstijl is gebaseerd op de vorm van Yang Chengfu de kleinzoon van Yang Luchang. Yang Chengfu was niet literair aangelegd, maar hij gaf bepaalde leerlingen de opdracht zijn mondeling onderricht neer te schrijven en te verspreiden. Zo kwamen ook de bekende 10 aandachtspunten tot ons.

Door een aantal belangrijke punten waarop je als beoefenaar moet op letten naar voor te schuiven maakte Yang Chengfu de principes van taijiquan toegankelijk voor iedereen. In een eerst boek had hij het nog over 14 punten, maar later werden deze herleid tot 10.

Sun stijl taijiquan werd ontwikkeld door de bekende krijgskunstenaar Sun Lu Tang (1861-1932), ook gekend onder de naam Sun Fu Quan. Het bevat de essentie van zijn ervaring en kennis als krijgskunstexpert. Sun kende ook Bagua (Pa Kua) en Xingyi (Hsing-I) waarvan hij de technieken leerde bij beroemde meesters. Hij was reeds zeer bedreven in deze krijgskunsten toen hij taijiquan begon te leren. Op het einde van zijn leven onderwees hij enkel nog taijiquan, de krijgskunst die zijn voorkeur wegdroeg.